قلمرو گرايي ( Territoriality ) رفتاری است که به واسطه آن موجودی مدعی محيطی می شود که خود را مالک آن می داند و در مقابل تجاوز ديگران از دفاع می کند . قلمرو گرايی بيشتر در بين حيوانات مطرح بوده ولی در مورد انسان از سال 1920 به اين مفهوم توجه شده است و امروزه انسان دارای محدوده قلمرو و طبع قلمروطلبی است

و عده ای قلمرو طلبی را در انسان ذاتی و برخی اکتسابی و عد ه ای هر دو می دانند . محدوده قلمرو انسانی در پرستاری

يک مسأله عمده ويک نياز اساسی محسوب می گردد . بيماران به دليل بستری شدن از طريق کادر درمانی در معرض تهاجم به قلمرو انسانی و فضای شخصی قرار می گيرند و پرستار وظيفه دارد بعنوان کسی که بيشترين ارتباط را با بيمار دارد تا حد امکان  در حفظ و استقلال قلمرو بيمار بکوشد و شرايط آنرا فراهم آورد .

 زمانی که بيمار در بيمارستان بستری می گردد در معرض تهاجم به قلمرو انسانی برای معاينه ، تشخيص و ساير پروسيجرهای تشخيصی قرار می گيرد و هويت و استقلال و امنيت بيمار به خطر می افتد و بيمار مستعد اضطراب  ميگردد. گاهی تجاوز به اين محدوده اجتناب ناپذير است اما پرسنل درمانی آنرا تهاجم يا تجاوز به قلمرو و حريم بيمار محسوب نمی کنند . بعنوان مثال اسم بيمار را صدا نمی زنند ، دور بيمار پاروان نمی کشند ، اسرار بيمار را پيش ديگران بازگو می کنند ،

 به منظور پيشگيری از تهاجم به قلمرو مددجو لازم است به محدوده بيمار و متعلقاتش احترام بگذاريم و بررسی کاملی از بيمار داشته باشيم تا اقدامات مناسب تا حد امکان برای حفظ قلمرو بيمار به اجراء در آوريم . پرستار با بررسی بيمار و تفاوت بين آنچه وجود دارد و آنچه بايد باشد مشکلات بيمار که همان تشخيص های پرستاری می باشند را تععين کرده و تدابير لازم را به اجراء در آوريم که عمده مشکلات شامل :

1 - کمبود خلوت

2 - کمبود امنيت

 3- از دست دادن استقلال

4 - از دست دادن قلمرو

5 - تحت فشار قرار گرفتن قلمرو .

اقدامات پرستاری شامل :

1 - متعلقات بيمار را بشناسيد وبه او حق دهيد از حقوقی که دارد استفاده کند

  2-  توضيح اقدامات پرستاری و درمانی برای بيمار

  3- پوشيدن بيمار 

4- حفظ خلوت مددجو

  5-  توجه به عکس العمل مددجودر هنگام تجاوز به قلمرو

  6-  حفظ محدوده قلمرو بدنی

7 - حفظ اسرار مددجو