اپیدیدیمیت

اپیدیدیمیت، عفونت اپیدیدیم است که معمولاً از مجرا، مثانه یا پروستات عفونی انتشار یافته است. میزان بروز اپیدیدیمیت در ایالات متحده کمتر از 1 نفر در 1000 مرد در سال است. بیشترین میزان بروز آن در مردان 19 تا 35 سال است. در 5% تا 10% از مردان مبتلا اپیدیدیمیت حاد به صورت دو طرفه ایجاد می شود. عوامل خطر عفونت اپیدیدیمیت شامل جراحی اخیر یا روش های درمان که با مجاری ادراری سروکار داشته اند، رفتارهای جنسی پرخطر، سابقه ی ابتلا به بیماری های منتقله از راه جنس و داشتن سوند ادرار به مدت طولانی است.

 

پاتوفیزیولوژی

در 80% بیماران از یک ارگانیسم ایجاد کننده را می توان شناسایی کرد. علت ایجاد کننده ی عمده در مردان قبل از بلوغ، مردان مسن و نیز مردان همجنس باز، ای کولای است، هر چند در مردان مسن این وضعیت ممکن است ناشی از انسداد ادرای باشد. در مردان فعال از نظر جنسی که در سنین 35 سال و جوان تر هستند، عامل ایجاد کننده باکتری و مرتبط با بیماری های منتقله از راه جنسی است (مثل کلامیدیا تراکوماتیس و نیسریا گونوره). عفونت از راه مجرای ادراری و انزالی، به طرف داخل و بالا می رود و به مجرای منی و سپس اپیدیدیم می رسد.

 

علایم بالینی

اپیدیدیمیت غالباً به آهستگی و در طی 1 تا 2 روز ایجاد می شود، با تب خفیف، لرز و سنگینی در بیضه ی مبتلا شروع می شود. بیضه ها به طور فزاینده ای نسبت به فشار و کشش حساس می شوند. بیمار ممکن است درد یک طرفه و آزردگی مجرای مغبنی در امتداد مجرای منی، درد و تورم در ناحیه ی اسکرومتوم و کشاله ی ران را گزارش کند. اپیدیدیم متورم شده و بسیار دردناک می شود، گاهی ترشح مجرا دیده می شود. ادرار بیمار ممکن است دارای چرک (پیوری) و باکتری (باکتریوری) باشد. بیمار هنگام مقاربت و انزال ممکن است درد داشته باشد. بیمار ممکن است تکرر ادرار، اجبار و اضطرار برای ادرار، سوزش ادرار و افزایش درد بیضه هنگام دفع مدفوع را گزارش کند.

 

بررسی و یافته های تشخیصی

بررسی آزمایشگاهی شامل تجزیه ی ادرار، شمارش کامل گلبولی، رنگ آمیزی گرم، کشت ترشحات مجرا یا پروب DNA و ارجاع بیماران فعال از نظر جنسی برای آزمایش سیفیلیس و HIV می باشد. هرگز نباید درد حاد بیضه را نادیده گرفت و باید آن را از تورژن بیضه که یک اورژانس جراحی است، تمیز داد.

 

تدابیر طبی

انتخاب آنتی بیوتیک بستگی به ارگانیسم ایجاد کننده دارد. اگر اپیدیدیمیت با یک بیماری منتقله از راه جنسی مرتبط باشد، شریک جنسی بیمار نیز باید تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرد. در صورتی که بیمار طی 24 ساعت اول بعداز شروع درد مراجعه کند، ممکن است از یک ماده ی بی حس کننده ی موضعی برای تسکین درد طناب اسپرماتیک استفاده شود. درمان حمایتی شامل کاهش فعالیت جسمی، حمایت اسکروتوم و بالا بردن آن، کیف یخ، داروهای ضد التهاب، مسکن ها، بلوک رشته ی عصبی و حمام نشیمن است. از سوندگذاری باید اجتناب شود و بیمار از نظر تشکیل آبسه نیز مورد مشاهده و بررسی قرار می گیرد.

در اپیدیدیمیت مزمن طی یک دوره ی 4 تا 6 هفته ای آنتی بیوتیک تجویز می شود. ممکن است در مورد بیمارانی که دچار دوره های عود کننده و ناتوان کننده ی اپیدیدیمیت و یا وضعیت مزمن و دردناک می شوند، اپیدیدیمکتومی (خارج کردن اپیدیدیم از بیضه) انجام شود. ممکن است عبور اسپرم در اپیدیدیمیت طولانی مدت مسدود شود. در صورتی که انسداد دو طرفه باشد، ممکن است به عقیمی منجر شود.

 

تدابیر پرستاری

بیمار تحت استراحت در تخت قرار داده می شود، به منظور پیشگیری از کشش روی طناب اسپرماتیک و نیز بهبود تخلیه ی وریدی و تسکین درد، اسکروتوم با کمک یک حوله ی تا شده یا یک پل اسکروتومی بالا آورده می شود. تا وقتی التهاب حاد فروکش کند، داروهای آنتی بیوتیک طبق تجویز به بیمار داده می شوند. کمپرس سرد متناوب روی اسکروتوم می تواند به تسکین درد کمک کند. سپس گرمای موضعی یا حمام نشیمن ممکن است به برطرف کردن التهاب کمک کنند. برای کاهش درد، مسکن ها، طبق دستور مورد استفاده قرار می گیرند.

پرستار بیمار را راهنمایی می کند که از زور زدن، بلند کردن اجسام سنگین و تحریک جنسی تا هنگامی که عفونت تحت کنترل درنیامده است، خودداری کند. بیمار باید مصرف مسکن و آنتی بیوتیک را طبق تجویز ادامه داده و در صورت لزوم برای تخفیف ناراحتی از کیف یخ استفاده کند. بیمار باید آگاه شود که برای برگشت اپیدیدیم به حالت طبیعی، 4 هفته یا بیشتر زمان لازم است.